Vrijdag, 8 dagen oud komt de EVN nestcontrole om mams en pups aan een inspectie te onderwerpen.

Grietje vind het aanvankelijk best een beetje raar, vreemde mensen over de vloer die dan ook nog haar pups willen zien. Lichtelijk argwanend houdt ze alles goed in de gaten. Als de pups allemaal weer veilig in de kist zijn geland, kan ze gerust ademhalen. 

De nieuwe week is ook begonnen met een nieuw formaat bandje. Sommige bandjes werden een beetje klein en tot mijn verbazig pastten alle pups al in de nieuwe bandjes. Goh, wat gaat dat hard!

De nieuwe bandjes zijn iets anders van kleur. felgroen is olijf groen en pink is pastelroze geworden. 

Vannacht was Grietje toch nog even aan het renoveren van de werpkist geslagen. Zij vind namelijk dat de temperatuur niet hoger mag dan 21 graden. Als het hoger wordt, gaat ze graven en wordt ze onrustig. De pups vinden het duidelijk ook warm genoeg, want ze liggen niet op een hoopje. Voor ons in de woonkamer is dat soms bijna koud. De thermostaat staat op 19.5. graden. Achja, met een dikke trui bespaar je iig op de stookkosten!

de pups zie je met de dag groter en sterker worden. De karakters worden uitgesprokener. Ze gaan steeds meer bewegen in de werpkist en de eerste die een kilo weegt is mr. Blue. Deze flinke jongen is een vriendelijke reus, maar hij laat wel van zich horen als hij het niet naar zijn zin heeft. 

Maandagavond zie ik dat zijn oogjes open gaan. Een heel klein zilverachtig spleetje.  "Hallo wereld". 

Hij is echter ook wel een echt mama's kindje. 

Broertje Groen is de kleinste. In tegenstelling tot mr BLue is hij heel meegaand, heerlijk vind hij het als je hem optilt, je voelt dat hij heel ontspannen bij je ligt. Als hij een kat was, zou hij spinnen. Uit het nestje is hij diegene die wat rood heeft. Hij gaat waarschijnlijk wildkleur worden. De andere twee wolfsgrijs en mrs Oranje wordt een black and tan dametje. Zij is een dame met een sterke wil. Ze was al eerste geboren, maar heeft nog geen zin om haar ogen open te doen. De andere drie hebben dat nu wel... 

Als we 's ochtends de werpkist verschonen slapen de pups verder in de wasmand. Maar nu de oogjes open zijn.... kan je ook proberen om te kijken hoe de wereld eruit ziet.

De eerste ontsnap-poging van Roze en Blauw is op woensdag een feit. Grietje zat er naast en keer verwonderd van hen naar mij. 

op deze foto kun je ook duidelijk zien dat hun nageltjes geknipt moeten worden. Dat is ook best een uitdaging. Ik ben blij dat ik geen 10 pups heb, want tjeeee... ze zijn zooo klein!! als je niet oppast knip je de hele poot eraf (grapje!!) 

We zijn ook begonnen met wat kleine experimentjes. Ik heb in de werkpkist een ui langs de koppies laten gaan, een bakje met een beetje versgemalen koffie, een geopende tube met Tubi (leverworst) een watje met wat appelazijn. 

Op deze manier raken de pups al gewend aan verschillende geurtjes. 

Oranje en Roze waren het meest geinteresseerd. Oranje is nu al een koffie junkie (die ging in tijgersluipgang de hele werpkist achter dit interessante geurtje aan) en Roze vond de ui super interessant. 

Natuurlijk worden ze ook veel geknuffeld, over de buikjes geaaid, de pootjes betast, het staartje, het koppie, de oortjes en het bekje en natuurlijk ook onder het koppie gekriebeld.

wat me opviel was dat de twee meisjes als ze klaar waren met drinken even liggen te dromen, maar daarna nu ze de oogjes open hebben, richting de opening van de werpkist krabbelen. 

Ik dacht ineens... goh.. het zou toch niet?? Dus ik tilde het plankje dat ze tegenhoudt eruit en liet ze uit de werpkist. Ze kwamen terecht op een oud T shirt. En wat schetst mijn verbazing?? Ja... echt waar! Een heuse poeperdepoep buiten de kist. 

Natuurlijk ging mama nog wel schoonmaken.. 

Deze jongeman sliep echter rustig verder, zich nog niet bewust van  de sanitaire stops van zijn zusjes. 

Kijk, daar zit de kleine wereldreizigster op haar toilet.. 

Knap he. Snel even geimproviseerd nadat roze en oranje uit de kist geklommen waren voor hun sanitaire stop.

Donderdag waren ze ook 2 weken oud, tijd voor de ontworming. 

Het is onvoorstelbaar hoe snel de ontwikkelingen gaan en hoe stevig ze al zijn. Ze zijn al echte hondjes aan het worden, ze blaffen zelf al! 

Op 14 januari krijg ik een onthutsend en ontstellend telefoontje.

Alula Meza is heel plotseling overleden. De oorzaak is onduidelijk. We zijn er kapot van.

Het werpt een schaduw over het plezier dat we hadden van ons lieve mooie vrolijke nestje. 

Vreselijk voor Meza's nieuwe baasjes.

We zijn ontzettend verdrietig. 

Lieve Meza, onze lieve outgoing, slimme black and tan meisje (oranje). Je blijft voor altijd in onze gedachten.